Op zaterdag 4 augustus 1990 reden Ubu en ik het allereerste rondje ooit met een Poolbode in de tas. Na een urenlange tocht door Nijmegen eindigden we op de woonboot aan ‘t Meertje waar Jan Hoenselaar woonde. We werden binnen genodigd voor een kopje koffie. Jan was iemand tegen wie we nogal tegen opkeken in die tijd en zijn oordeel was voor ons heel belangrijk. Ik geloof dat we zelfs een beetje nerveus waren ons blaadje aan hem te laten zien. Maar Jan was zo enthousiast dat we meteen snapten dat we iets moois in handen hadden. Hij las hem zo’n beetje onder onze ogen uit en ongetwijfeld zal de middag zijn geëindigd met bier op tafel. Als je het met de ogen van nu bekijkt en het blaadje eens leest, dan snap je het wel. Ondanks de wrakke opmaak (ik had in die zomer mijn eerste mac gekocht en grafisch vormgeven, daar had ik eigenlijk helemaal geen kaas van gegeten) en de vaak rammelende tekstjes spat het plezier er vanaf. Eigenlijk zit alles erin wat de Poolbode zo leuk maakt.
Vier jaar later kwam Teun erbij, vriend van Ubu en bijna winnaar van de editie 1990. Ook hij was gevallen voor die eerste Poolbode. Met hem erbij kwamen we tot volle wasdom. In de jaren ‘90 ging dat nog heel anders dan tegenwoordig. Geen idee waar we de tijd vandaan haalden om behalve het maken van de bodes ook nog ieders uitslagen in te voeren (tijdens het toernooi door te bellen naar 080-225117) en bij te houden in grote excell-sheets. Nadat de boel gedrukt was (altijd onder grote tijdsdruk) bezorgden de Poolbodes óók nog eens bij zo’n beetje het hele deelnemersveld.
Vanaf 2004 was dat over. Poolbode.nl verscheen. Een website waar je zelf je uitslagen op kon invoeren en een bode die je zelf moest uitprinten. Veel werk bleef het even goed. In de WK- of EK-maand draaide (en draait) het leven om de Poolbode. Nog steeds fietsen we pas als de vogels al fluiten weer naar huis.
Elk toernooi was er dat moeilijke moment: als Nederland uit het toernooi gestoten werd. In 2010 was dat moment er niet. Nederland haalde de finale. Dat liep niet goed af. Maar wat veel erger was, was dat Ubu kort daarna ziek werd. Meteen was duidelijk dat dat ook het einde van de Poolbode zou zijn, op 12 september 2010 verstuurden we dit mailtje:
Subject: Slecht nieuws van de poolbodes
Lieve pooldeelnemers,
Velen van jullie weten het al, velen ook niet.
We hebben slecht nieuws. Ubu is ernstig ziek. Hij wordt niet meer beter en heeft nog maar een korte tijd te leven. Dat doet ons verdriet. Om vele redenen. Ubu is een vriend, een broer, een geliefde, een vader. En in al die gedaanten hoort hij bij de absolute top.
Ubu is ook een poolbode. Is dat belangrijk? Ja natuurlijk. Het doet ons veel pijn om te zeggen dat Poolbode 2010 de laatste was.
Jullie willen we bedanken voor vele jaren trouwe deelname. Met jullie prestaties, wanprestaties, rare namen, saaie namen, woeste voorspellingen, laffe één-nulletjes, pseudoniemen, foto’s en tekeningen, ingezonden stukjes, mailtjes… Al die lange, zware, toernooiweken hielden jullie ons wakker. Het was geweldig.
We zeggen vaarwel. Houd evenwel over twee jaar je mailbox in de gaten. Misschien heeft Hennie nog een plannetje…
Veel liefs van jullie poolbodes,
Alfred, Teun en Ubu
PS: Ubu heeft een site, www.ubulemereis.nl. Ga er gerust eens kijken.
Dat het klaar was, was duidelijk. In 2012 was er ook geen haar op ons hoofd dat er aan dacht een Poolbode te doen. Maar zie, een jaar later begon er toch weer iets te kriebelen. En zoals het verdwijnen van Ubu ervoor zorgde dat ik plots nieuwe vrienden kreeg, kwamen nu ook, alsof het zo moest zijn, maar liefst drie nieuwe bodes Ubu vervangen.
De Poolbode leeft weer. Nog. En ik vind het fijn om te merken dat ik niet de enige ben die blij is, dat we op ons besluit terugkwamen.
Op deze pagina zijn alle bodes terug te vinden, inclusief de overige pagina’s van editie 1990 http://www.poolbode.nl/archief/
