Ik ben niet zo’n spreker in het openbaar, nooit geweest ook. Daarom (in plaats van een onduidelijk praatje morgen) hier een kort verhaal over een belangrijke gebeurtenis in mijn leven.
Ubu is mijn beste vriend geworden in 1977. Dit is hoe dat gebeurde. De twee klasseleraren van de parallelklassen waar we in zaten, bedachten dat het leuk zou zijn voor de onderlinge verbondenheid een weekje te gaan kamperen met z’n allen. Ubu zat in de ene en ik in de andere klas. We kenden elkaar natuurlijk van gezicht en van het schoolplein, waar wij de laatste der Mohikanen waren wat voetballen betreft: de rest verkoos duf in een kringetje een volleybal naar elkaar over te spelen.
De laatste nacht van het kamp besloot een groepje van een stuk of tien met elkaar in een hooischuur door te brengen. In een grote kring in slaapzakken liggend ontdekten we een geweldig spel. Het verlengen van elkaars achternaam. Er was een stilte waarin iedereen lag te broeden tot plots iemand, elke keer iemand anders, begon te proesten over zijn eigen net gedane vondst en – afhankelijk van humorgehalte – de hele kring het uitbulderde. Jan Nijmanvrouwrelatie en Alfred Bolandrover zijn er twee die me nog voor de geest staan. Ubu en ik raakten steeds verder in een staat van euforische slappe lach, die niet meer wilde gaan liggen. Uiteindelijk waren we de enige twee die nog wakker waren en toen het al licht begon te worden, raakten we aan de praat.
Daar zijn we nooit mee gestopt. Tot afgelopen maandagavond heb ik ongebreideld met hem gekletst over van alles en nog wat, maar vooral over mensen. Over hoe ze zijn, over hoe ze met elkaar omgaan. Een slordige 33 jaar heb ik de beste vriend gehad die een mens zich kan wensen. Ik zal hem enorm gaan missen.
Ik heb je nu net nog gesproken Alfred; een hele mooie anekdote vind ik. Iedereen mocht willen dat ze zo’n vriend als jij hadden!
Veel sterkte zaterdag!
We zien elkaar sowieso op Nord of Orange Appled 😉
‘R’
Prachtig verhaal Alfred!
Sterkte morgen jongen.
Ik luister nu naar Superman van Gruppo Sportivo (het laatst toegevoegde nummer op de site. Ook uit 1977, dat kan geen toeval zijn)
Afgelopen maandag was ik in een rommelwinkel wat in platenbakken aan het neuzen toen ik plots dacht dat ik nu opeens weer een plek had waar ik gewoon een LP kon afspelen: het hospice! een paar platen verder dook plots Gruppo Sportivo op: niet de Superman plaat, maar Back to 78 … voor 2 euro! een uurtje later zaten we er met genoegen naar te luisteren.
De onderlinge verbondenheid tussen deze twee leuke jongens (ik jullie nog als jongens) gaat nooit voorbij. Het zal alleen anders worden. Die gezamelijke slappe lach is ook heel mooi te zien op een van de foto’s – jullie gaan door de knieen, anders is het niet te houden. Wanneer ik er naar kijk, komt er meteen een grijns.. je zou willen dat je er ook bij was. Omdat het zo intens en écht is.
Ubu en Alfred, die horen bij elkaar. Het zal daarom niet mee gaan vallen de komende tijd, Alfred; het missen van je hartsvriend…….
Lieve groet uit Boxmeer
xxxx
Wat een mooi verhaal Alfred. Die verbondenheid tussen jullie was ook altijd zicht- en voelbaar. Voor mij( toch ook al weer ongeveer 20 jaar?) zijn de namen Alfred en Ubu dan ook onlosmakelijk met elkaar verbonden, we (René en ik) spreken ze in een adem uit. Dat houdt niet op nu Ubu er niet meer is.
Tot morgen
Een prachtige vriendschap in al evenzo mooie woorden gevangen. Goed gedaan Alfred!
Het moet vreselijk zijn om je allerbeste vriend na (slechts) 33 jaar los te laten. Alsof je geamputeerd wordt. Toch denk ik dat Ubu je nooit helemaal los zal laten. Je zult zijn vriendschap waarschijnlijk je leven lang als een soort van goedaardige ‘fantoom-pijn’ blijven voelen.
Sterkte morgen en tot gauw!
Liefs Ria
Klasse, klasse Alfred.
Ik kan niet anders zeggen.
Wederom ademloos lees ik dit stukje.
Al heb je al genoeg gedaan de laatste weken, kan ik me voorstellen dat je je geroepen voelt nog ‘iets’ te doen om het af te maken.
Maar als dit leidt tot plankenkoorst en gestuntel is dit jouw manier.
Dit maakt de cirkel rond.
Alsof je het voor een bomvolle kerk voordraagt.
Nog 1 dag, en dan hoop ik dat het zwarte gat niet al te groot zal zijn voor je.
Voor mij geldt in elk geval dat ik de laatste dagen aan deze site gekluisterd heb gezeten.
Echt geweldig hoe jij en Teun iedereen op de hoogte hebben gehouden, en daarmee Ubu en zijn naasten uit de wind.
Nogmaals grote klasse !!
Arjan
roerend verhaal.
sterkte. sterkte. sterkte.
Mooi Alfred.
Weet je wat, dan zijn wij morgen het Ubu Lemereisgezelschap.
Sterkte!
🙂
Hé Alfred,
Ik ken dit mooie verhaal van de andere kant, van Ubu.
Hij vertelde me nog dat jullie slap lagen om de uitdrukking ‘een uiltje knappen’.
Of eh, was dat bij een andere gelegenheid?
Ik ken weinig mannen die zo heerlijk konden ginnegappen als jullie!
Heel ontroerend Alfred, dank je wel! Weer een mooi plaatje erbij, bij al die herinneringen
Hoi Alfred,
ik kan me die nacht in de schuur nog goed herinneren en krijg met terugwerkende kracht weer buikpijn van het lachen; ik kan me niet herinneren ooit nog een vergelijkbare lachstuip te hebben gehad die zo lang aanhield ook nog. Annelien van Triest probeerde ons nog een keer tot wat minder herrie te manen, maar zag direct in dat het een onhaalbare kaart was.
Zonde dat ik al die geniale vondsten vergeten ben. Ik heb nog wel in agenda’s uit die tijd opmerkelijke, wonderlijke en bizarre uitspraken van docenten genoteerd, waarvan dhr. Karsten van geschiedenis de grootste leverancier was. Zal ik meenemen wanneer ik eindelijk eens bij jou langs kom! De heren van Os (waar Ubu bepaald niet dol op was) en van der Reijden staan ook mooi op die schoolfoto.
Tijdens de reunie (ander foto) zeiden Jan Nijman (die van de vrouw-relatie) en ik tegen elkaar dat het een wonder was dat vrijwel iedereen van de groep die veel met elkaar optrok destijds, er was. Tja….
Dat was overigens een geweldig initiatief van o.a. jou.
We zijn ook nog een keer een week met hetzelfde groepje in wisselende samenstelling wezen kamperen op camping Het Peeske in Beek. Ubu en jij waren daar ook bij. Kwam Joop Kleijn halverwege de week ook aanfietsen met 10 eieren in een doosje onder zijn bagagedrager. Het zal wel een soort eiersoep zijn geworden. En lekker gebiljart in de kroeg in de buurt, hoewel ze nog niet zo goed met biljartende vrouwen uit de voeten konden daar. Was Aalten toch al een stuk verder met de emancipatie op dat moment!
Je merkt, er borrelt weer een hoop op, en allemaal mooie herinneringen. Dus dank voor je schriftelijke toespraak! En heel veel sterkte Alfred!
wie lagen er in die kring? Marieke Krajenbrink? Anneke in ieder geval … en natuurlijk Gerhard van Eerden die de hele avond niets zei maar iedereen van het lachen liet ontploffen met een grap over een (voorbijkomende) nachtmerrie!