Nord es Mord

Ergens in 1984 of 1985 deed Ubu een belangrijke ontdekking. Hij leende dit boek van de Nijmeegse bibliotheek:

Het was de 24e uitgave van tijdschrift in boekvorm Raster uit 1982, een speciaal themanummer onder redactie van J.F. Vogelaar over Gestoorde Teksten. Ubu las het met rode oortjes. Een compleet nieuwe wereld opende zich hier. Van Antonin Artaud via Robert Walser tot Bert van der Meer. En natuurlijk die ene wonderlijke figuur, die er daar al tussenuit sprong en later een heel belangrijke rol in Ubu’s leven ging spelen: Adolf Wölfli. De totale vrijheid die opeens ook in het schrijven van teksten bleek te bestaan, liep parallel aan wat er in de vijf jaar daarvoor in de muziek gebeurde (punk!). Een aansporing om er zelf mee bezig te gaan. Met evengroot enthousiasme leende en las ik het boek (de bibliotheek-boete zal weer weer flink zijn geweest) en we brachten de opgedane kennis in de praktijk, bijvoorbeeld in het Knust-periodiek Afgrijs.

In 1986 maakten we samen de uitgave Nord es Mord. De co-productie  kwam zo tot stand: we schreven beiden teksten, die vervolgens door de ander geïllustreerd werden. En we maakten illustraties, die vervolgens door de ander van tekst werden voorzien. Het geheel werd door onszelf gestencild in de Westland, hoek Annastraat/Groesbeekseweg. Dat laatste was nu eenmaal hoe het ging toen: maakte je iets, dan drukte je het ook. Daar lag ons talent duidelijk niet.

Hier twee pagina’s: ‘Het broos dooft’ (tekst Alfred/beeld Ubu) en ‘Ik heb de zonde van vergeving bedorven’ (tekst Ubu/beeld Alfred). Van de variant waar de tekst er eerder was dan het beeld. Het was een erg fijne werkwijze. En jongens & meisjes, geheel met schaar, lijm en kopieerapparaat gemaakt! Ubu ontwikkelde zich uiteindelijk meer tot een tekstman. Ik heb het altijd jammer gevonden dat hij weinig beeldends meer deed, want dat kon hij best goed. Aan de teksten valt verder op dat de jaren ’80 niet de vrolijkste waren. Een beetje pathetiek was ons niet vreemd. Aan het eind van Ubu’s tekst vinden we een zin die later een gevleugelde uitspraak zou worden: ‘Vergeef, ik ben een aangenaam soort Zwitser.’