Euro 88

Zondag 18 juni 1988 was een historische dag: 8 minuten voor tijd scoorde Wim Kieft via een kopbal met een wonderlijke curve een verlossend en cruciaal doelpunt. Het Nederlands elftal moest winnen om door te stoten tot de halve finale van het EK ’88, gehouden in Duitsland. Samen met Ubu en Rob van Erkelens waren we een vast trio dat op de bank van Ubu’s kamer op Sint Annastraat nummer 9 het toernooi bekeek. Alle wedstrijden behalve deze, Rob ontbrak. Ubu en ik waren na de goede afloop in een euforische staat beland en gingen de straat op, op zoek naar ander vreugdevertoon. Dat ontbrak volledig en het enige oranje dat we ontwaarden was dat van de gemeentelijke stadsreiniging. We gingen een pizza eten en that was it.

Hoe anders was het op 21 juni, een paar dagen later: Nederland versloeg Duitsland, hoe dat ging weet iedereen nog wel. Op de bank waren we razend over de penalty die Duitsland kreeg en het onheil dat zich (wederom) leek te ontvouwen. De enorme vreugde over de (toch wel) onverwachte ontknoping waarin Nederland de wedstrijd kantelde en vlak voor tijd won, zorgde dat we opnieuw de straat op gingen. In tegenstelling tot de zondagwedstrijd tegen Ierland die ‘s middags gespeeld werd, was het nu avond en toen we buiten de voordeur stonden gebeurde er iets ongelofelijks: vanaf de Annastraat kwam richting stad een vrachtwagen met een open laadbak aangerold uitpuilend met juichende mensen, een aanblik alsof WOII net afgelopen was, we werden alle drie op de wagen getrokken en zo ging het richting Koningsplein. Daar had de vreugde orgastische vormen aangenomen. Nog nooit daarvoor hadden we zoiets meegemaakt. En nimmer daarna.

In vergelijking met die avond was het feest op de zondag na de uiteindelijke finale tegen Rusland een beetje een afknapper. Alles was plots oranje, mensen liepen met Gullit-petjes rond en duidelijk was dat dit het moment was dat de uitbating van de oranje-manie begon.

Ubu, Rob en ik hadden een geweldige zomer, het voetballen kijken wisselden we af met zelf potjes voetballen, vooral op het plein voor de kerk waar Ubu’s uitvaart afgelopen oktober was. Aan het eind van die zomer was ik een paar dagen op een plek waar een voetbalveld in de buurt was. De combinatie van het gras dat ik daar rook met de voorafgaande zomer deed me besluiten weer bij een club te gaan voetballen. Rob en ik melden ons aan bij FC Kolping, de club waar Ubu al 2 jaar speelde. Rob had het na een paar wedstrijden wel weer gezien, ik speel er nog steeds.

En oh ja, dan was er nog dat spel: Rob en ik bedachten dat een voetbalpool best leuk zou zijn. Onno K. won en 2 jaar daarna werd vanuit deze embryonale editie de poolbode geboren.

wiki

This entry was posted in home. Bookmark the permalink.

3 Responses to Euro 88

  1. marius says:

    mooie herinnering. ikzelf werd na de overwinning op duitsland gebeld door een vriend die meldde dat het een gekkenhuis was op het koningsplein. ben meteen op de fiets gesprongen en trof hem ter plekke aan in een fontein vol andere badgasten. ik heb me altijd afgevraagd waarom hij er eerder lucht van had dan ik, maar hoogstwaarschijnlijk is ook hij op de bewuste vrachtwagen meegelift of erachteraan gefietst. en wat ik me nu afvraag is hoe hij het voor elkaar heeft gekregen mij te bellen vanaf een volstromend plein. ontzettend knap, want pas een tijd later sijpelden berichten via krant en tv door dat in japen en italie mensen telefoneerden met een snoerloos toestel. leuke hype, gaat wel voorbij, dachten we nog…

  2. Teun says:

    Ook ik danste in de Koningspleinfontein. De vrachtwagen met feestvierders kan ik me niet herinneren. Wel zag ik voor het eerst in mijn leven auto’s toeterend door de straten rijden, met vlaggen uit raam en dak. Laat, later, laatst die avond stond ik in Diogenes – waar het normaal gesproken barstte van de voetbalhaters – verdwaasd te staren naar een nog altijd dampende vreugde-orgie. Naast mij een uitwisselingsstudent uit Heidelberg. Manfred. Of Bernd. Hij keek geamuseerd naar de juichende massa. En zei: ‘Wat een blijdschap. Duitsland moet wel bijzonder goed zijn, niet?’ Mmm. Toch weer verloren.

  3. Hans says:

    Geweldig, wat een feest was dat. Kan me niet meer herinneren waarom, maar gelijk na de wedstrijd ben ik op de fiets gesprongen en ben naar het Koningsplein gegaan en daar was inderdaad een niet eerder gezien volksfeest gaande… “Ja da oben in Hamburg / da ist was passiert / da hat die Mannschaft / von Holland verliert [sic]”
    Benieuwd of er mensen zijn die foto’s hebben gemaakt!

Leave a Reply