Reünie

Ubu en ik hadden wel wat met reünies. Bij uitstek een evenement voor nostalgische dwazen. Met onze middelbare schoolgenoten gingen we graag naar de paar gelegenheden die er waren en uiteindelijk organiseerden we, eind jaren ’90 (samen met de onvolprezen Ria Tuenter) er zelf één. Waar we vooral erg goed in waren: plannen maken voor nieuwe edities. Die van de middelbare schoolklas komt er niet meer, althans, niet met Ubu als organisator.

Dan was er ons voetbalelftal, dat bestond dit jaar 25 jaar, en dat was best reden voor een feestje, hoewel het natuurlijk een bar slecht seizoen voor ons was. Normaal gesproken was dit een kolfje naar onze hand geweest. Ingespeeld als we op elkaar waren. Organiseren zonder Ubu was vreemd. Zijn afwezigheid op de dag zelf ook, hoewel hij natuurlijk in talloze gesprekken aan bod kwam. In het boekje dat ter gelegenheid van de dag verscheen staan herinneringen en ook daar is Ubu volop aanwezig. Een mooi stukje werd ingeleverd door Jan Hoenselaar, pater familias van het elftal:

De omstandigheden.
Zaterdagmiddag in Millingen a/d Rijn. Een voetbalveld met bomen er omheen. Drie toeschouwers. Vijf reservespelers. Een nerveuze leider (van hun). Het regent niet, in de verte het clubhuis.

Het moment.
We staan diep op hun helft. Iets over de middenlijn wordt hij aangespeeld, aan de rechterkant van het veld. Geen tegenstander in de buurt. Met de bal aan de voet rukt hij op, gestaag, zo’n meter of tien. Hun linksbuiten komt aangestormd, wordt achteloos uitgekapt. Nog een paar passen, hij aarzelt, dan schiet hij. Vanaf het moment dat de bal z’n wreef verlaat is de bestemming duidelijk. Een baan om de aarde.
De verre hoek. De keeper probeert het niet eens. Het net huivert, maar voorkomt een ruimtevaartkundig fenomeen.
Wat een doelpunt.

En dan gebeurt er niets.

Geen euforie, verbazing, spelers (van ons) die zich op de doelpuntenmaker storten, geen uitzinnige toeschouwers die elkaar in de armen vallen, of ongelovige reserves die zich bekruisigen. Niets. Ubu steekt ‘n hand in de lucht. Glimlacht verontschuldigend en loopt terug naar onze helft.

Later in ons clubhuis.
Bij bier en gehaktballen probeert Ubu mijn enthousiasme te temperen. Zeker, het was een mooie goal maar ik moet niet overdrijven. Maar ik blijf erbij. Dit was een van de mooiste doelpunten ooit en nooit leek hij meer op ‘LeTiss’ dan toen, die zaterdagmiddag in Millingen a/d Rijn.

De reüniedag was een groot succes, vanaf  ‘s middags werd er gevoetbald, gebarbecued, gespeeched, naar foto’s en films gekeken, gedronken, nog meer gedronken en uiteindelijk eindigde het, na een intermezzo op de middenstip, op een bankje voor ‘t Haantje. ‘s Middags waren Helma en Miki als speciale gasten aanwezig.

Hier een link naar de .pdf van het boekje (6mb)