Nog 2 dagen en het is precies een jaar geleden dat Ubu overleed. Misschien een mooi moment om eens van jullie te horen hoe jullie dat jaar ondergaan hebben. Comments staan open!
Ubu Lemereis 1962 – 2010- Strange fruit March 24, 2015
- Ceci n’est pas une bankje February 5, 2015
- Oerbode July 7, 2014
- Stop de tijd May 13, 2014
- Ubu boek April 9, 2014
Hoe ik dat jaar ondergaan heb – eens denken… Ik geloof dat ik het afgelopen jaar een tijdlang heb geprobeerd om Ubu’s dood te ontkennen (ik zag ‘m niet vaak, nu zie ik ‘m gewoon nog minder).
Op onverwachte momenten werd ik er dan toch wel door in m’n nek gegrepen – bijvoorbeeld zomaar een keer, toen ik ‘s avonds van het station naar huis fietste, van de Annastraat naar de Groesbeekseweg wilde en wachtend voor het stoplicht in de Van Trieststraat (ja echt) omhoog keer naar de overkant. Ubu’s raam. O nee.
Verder veel aan Helma gedacht, en aan Doufi en Miki, maar toch vooral aan Helma. En me met die gedachten vervolgens weinig raad geweten. Wat heeft ze eraan.
Facebookvrienden geworden met Alfred, en hem via deze site ook wat beter leren kennen (denk ik toch), dat vind ik dan wel weer een leuke bijkomstigheid. De enige, waarschijnlijk.
Wij leven door en hij niet. Ubu was wel de laatste om iemand iets kwalijk te nemen, maar dat vind ik toch wel eens lastig. Dat hij niet meer mee kan doen. En dat wij onvermijdelijk zonder hem verder gaan.
Een jaar vliegt voorbij. Een leven soms ook. Ik heb regelmatig aan Ubu gedacht en ben op zoek geweest naar de Ubu in mij zelf, in mijn werk, in mijn balans. Slechts sporadisch aangetroffen. Naast deze zelfstudie toch ook wel veel gedacht aan Ubu’s geliefde naastbestaanden. Ik heb Teun wat beter leren kennen, Alfred misschien ook. Aan Helma en kids gedacht in vergelijkbare termen als Anja. Ik wens iedereen morgen een mooie dag met goede herinneringen aan Ubu. Ik denk terug aan het onvergetelijke afscheid, zal even stil staan bij het moment van vorig jaar. Daarna door.
Het was geen slecht jaar, het eerste jaar zonder Ubu. Het bracht ook nieuwe, mooie dingen. Alfred zie ik nu elke week – en niet alleen in Poolbodetijden en op Ubu’s verjaardag. We tennissen, en hoe! En ik voel me goed als ik terugdenk aan de vriendschap die ik beleefde in de laatste maanden van Ubu’s leven. Had ik nog niet eerder meegemaakt. Niet zo. Kostbare herinneringen, waar ik met weemoedig plezier aan terugdenk. Komt bij dat ik geen sombere aard heb. Ben vaker vrolijk dan verdrietig. Dat is gebleven.
Maar er hangen ook rafels aan het leven. Vooral de laatste weken heb ik vaak het gevoel dat ik uiteindelijk toch met lege handen sta. Want het was best een goed jaar, maar het was wel een jaar zonder Ubu. En pas het eerste. Ze zullen blijven komen, de jaren zonder hem.
Het leven is mooi. Maar met Ubu erbij was het mooier.
Ik geloof dat het voor mij ook ongeveer zo was; eigenlijk een heel levendig jaar, best veel nieuwe vriendschappen ook. Teun is een echte vriend geworden en ook een substituut-Ubu, zoals dat andersom voor hem misschien ook zo zal zijn. Dat klinkt misschien wat negatief maar dat is het helemaal niet. Wat voor altijd verdwenen is, is de gezamenlijke beleving van zoveel jaren. Kan niet meer geestelijk ping-pongen met Ubu en probeer die verhalen hier dan maar een beetje vast te leggen. De onderwerpen dienen zich nog immer vrij makkelijk aan.
Ja, ik kende Ubu dus niet. Alleen de oude Paul van de middelbare school. Maar ik las de advertentie in de Volkskrant. Die ik nooit lees. Lemereis, Alfred: zou het over Paul gaan? En ja hoor: het ging over Paul. Pas die dag alles gelezen. En bekeken. Voor mij was dit jaar een goed jaar, waarin ik dankzij Alfred veel terug ben geweest naar mijn tijd op school, maar ook heb kunnen meeleven met hun belevenissen. Ik heb me veel afgevraagd wat ik zal doen als ik zo’n vonnis krijg. Die overgave en acceptatie blijft me intrigeren. Het houdt me op een prettige manier bezig. Is dat een ‘UBU-factor’?
Carla
Toen Ubu nog leefde dacht ik niet vaak aan hem. Ik kende hem uit mijn Nijmeegse jaren en we hadden elkaar al jaren niet gezien. Toen kwam het bericht van zijn naderende dood en werd ik trouw bezoeker van http://www.ubulemereis.nl. Zo nam ik afscheid van Ubu. Ik mailde hem een paar keer, kreeg contact met zijn medepoolbodes en was oprecht verdrietig toen hij ons verliet.
Nu bezoek ik de site nog regelmatig. Alfred en Teun heb ik nog niet in levende lijve mogen ontmoeten, maar dat gaat veranderen als FC Den Bosch in de Eredivisie speelt. Gelukkig is er Facebook en ik heb zelfs enige potjes Wordfeud met Redbol gespeeld. Ook met Irmgard heb ik weer contact. We dronken een avond biertjes met elkaar en haalden mooie herinneringen op.
Ik zag net een foto van het graf van Ubu met daarop een VI. Ubu is voor mij voetbal en bij vrijwel iedere voetbalwedstrijd die ik kijk denk ik even aan hem.
Ubu zag de WK-finale, hij wist toen nog niet eens dat hij ziek was. Ubu zag Tottenham Hotspur tegen Twente, samen met zijn collega-poolbodes, het stukje daarover op de site ontroerde mij zeer. Ubu leefde nog toen Oranje excelleerde tegen Zweden op 12 oktober 2010, dat was een week voor zijn dood. Heeft hij Ibrahim Afellay nog zien schitteren?
En als Nederland dan een jaar later weer tegen Zweden speelt, dan denk ik aan Ubu. Of als Twente moet aantreden tegen Fulham, dan denk ik aan Ubu. En als ik maandag met mijn zoon Stijn op de tribune zit bij FCDB-AGOVV, dan denk ik ook even aan Ubu.
Ubu is nog steeds in ons midden. Althans zo voelt het voor mij.
Helma, Miki en Doufi, ik ken jullie niet, maar ik wens jullie alle goeds.
En datzelfde wens ik een ieder die deze site bezoekt.
Ha die Reinoud,
Den Bosch in de eredivisie… Dat lijkt me voorwaar een prachtige gelegenheid om elkaar weer te zien. Maar wij voelen ons nergens te groot voor hoor! En al helemaal niet voor de Jupiler League.
Wist je dat ik een geboren Ossenaar ben? En dat 27 november de wedstrijd FC Oss – FC Den Bosch is? Of moeten we wachten op 12 februari (FC Den Bosch – FC Oss), als de competitie zijn beslissende fase ingaat? Doe een voorstel! Alfred, jij durft wel mee, toch?
maar natuurlijk; ben afgelopen week nog naar NEC tegen Jupiler League subtopper Volendam geweest. NEC had het flink moeilijk.
De wedstrijden tussen FCDB en Oss kennen een clubcard-verplichting. Maar graag nodig ik jullie uit voor FCDB tegen de Apeldoornse GeheelOnthouders VoetbalVereniging op vrijdag 18-11. Als jullie net als ik voor de thuisclub zijn kunnen we na afloop nog een bier drinken in de stad alvorens ik jullie op de laatste trein zet.
Een andere optie is FCDB tegen Go Ahead op vrijdag 2-12.
Nou zeg.
Ik kan beide vrijdagen niet!
Huis in Lunteren met vrienden en huis in Ardennen met familie.
Gooi nog eens een datum, Reinoud!
Vorig jaar werd Ubu begraven op mijn moeder’s verjaardag. Afgelopen zondag hebben we voor het eerst mijn moeder’s verjaardag niet in haar eigen huis kunnen vieren omdat ze een paar weken geleden is opgenomen in een verpleeghuis. Een ontzettend moeilijke periode was (en is) het: afscheid nemen en rouwen terwijl iemand nog leeft. Ubu en al zijn dierbaren waren daardoor even naar de achtergrond geschoven, sorry daarvoor. Er was denk ik gewoonweg geen ruimte meer in mijn hoofd. Vanavond moest ik opeens aan Ubu denken en ben ik gelijk zijn website gaan bezoeken. Er waren weer mooie en indrukwekkende vehalen aan toegevoegd.
Prachtig hoe jullie hem ‘levend’ houden!!
Ubu was even uit mijn gedachten, maar hij houdt een mooi plekje in mijn hart.
Hartelijke groet, Ria.