Brillewerpvrees

Toen Ubu en ik het ooit over hoogtevrees hadden, kwamen we er achter wat de essentie van hoogtevrees voor ons was: de angst dat je jezelf de diepte in gooit. Dat je dat helemaal niet wil doen, dat deed geheel niet terzake. Puur op gevoel en ontdaan van elke ratio.

Toen we het daarover hadden, kwam Ubu met een hoogst merkwaardige anekdote op de proppen. Hij kreeg ergens aan het eind van de basisschool een bril. Wanneer hij met die bril een brug moest oversteken zette hij hem af en hield em stevig vast in z’n knuisten. Vanwege de angst dat hij de bril, met opzet, in het water zou gooien! Psychologisch kan dat vast op de één of andere manier geduid worden.

Ubu had op de basisschool dus een bril. Maar een paar jaar later, toen ik hem leerde kennen op de CSA in Aalten zag ik hem meestal zonder bril. Als tiener was Ubu best ijdel en hij wilde liever niet met een bril gezien worden en trouwens ook liever niet op de foto. Uit die tijd weet ik me nog goed een paar neven-effecten van te herinneren: Je herkende hem altijd eerder dan andersom (een effect waar ik als bijna vijftiger nu pas over mee kan praten) en hij was nogal lomp, stootte nogal eens wat omver.

Na de middelbare school schakelde hij over op contactlenzen om pas na zijn dertigste de bril weer in ere te stellen. Ubu met zijn ronde brilletje, dat is een beeld dat bij iedereen wel is blijven hangen.