Vervagen

De frequentie waarin Ubu in mijn hoofd opduikt is flink gedaald. Dat is de weg van de natuur, blijkbaar. Jammer dat ook daarmee de motivatie om hier periodiek te schrijven behoorlijk weg is geëbd. Behalve de ‘therapeutische’ waarde die het voor mij had (en wellicht voor lezers ook) en de persoonlijke geschiedenis die ermee vastgelegd wordt, vind ik het jammer dat ik nu ook geen concrete aanleiding heb om te schrijven. Want dat schrijven, dat is iets dat je moet onderhouden en dat je kunt aanscherpen door het veel te doen. Zo hield Ubu zelf mij voor, toen we deze site opzetten, begin september 2010.

Het staat hier nog steeds vrij om zelf iets te schrijven, kom maar op daarmee. Ook zitten er nog wel wat stukjes in het vat. Die komen er vanzelf wel een keer uit. Ook van Teun’s hand trouwens. Ik heb al heel lang ‘Elka Spoerri en de Aare’ als titeltje klaar staan. Maar dat verhaal wil er nog maar niet uitrollen.