Ubu en ik hadden een lange traditie als muziek-evangelisten die wortelde in de CSA-tijd. Daar, halverwege de jaren ’70 was er een heftige richtingenstrijd gaande tussen oude hippies, prog-rockers, aanhangers van wat we nu classic rock zouden noemen en wat verdwaalde fans van een hagelnieuwe muziekstroming: Punk. Wij waren voortdurend in discussie over wat de waarde daarvan was en probeerden mensen zover te krijgen dat ze door de onbehouwen eerste indruk heen luisterden. Dat lukte een heel enkele keer. Naarmate de jaren vorderden schoof alles een heel eind op in de richting van ‘onze’ muziek. Een volgende generatie waartoe bijvoorbeeld Steven B. behoorde had het al voor elkaar gekregen in de ochtendpauze de aula te hullen in explosieve klanken doordat ze zitting kregen in de zogenaamde muziekcommissie.
Behalve anderen mensen overtuigen deden we dat ook bij elkaar, bijvoorbeeld door het maken van compilatie-cassettes. In de jaren ’80 toen ik in Enschede woonde en Ubu in Nijmegen stuurden we elkaar pakketten op met cassettebandjes met zelf gefabriceerde knip & plak-hoesjes en begeleidende brieven waarin uitvoerig op elk nummer werd ingegaan. Vervolgens werden er top-tienen gemaakt die na elke nieuwe editie bijgesteld werden.
Aan het eind van de jaren ’90 eindigde een dorre periode (met de Nijmeegse bibliotheek als belangrijkste muziekleverancier!) in een golf van mp3’s die plots overal te halen waren en die onze muzikale horizon alle kanten op deed schieten. Het gevolg was ook zulke grote collecties dat je door de bomen het bos helemaal niet meer zag. Zo’n 4 jaar geleden bedachten we het volgende spel: Platen Ping Pong. De bedoeling was op een vrij associatieve manier elkaars collecties te ontsluiten. Degene met de opslag zette een nummer in een map (digitaal, op een server). Dit nummer werd ontdaan van alle ‘tags’ en voorwaarde was dat de ander het nummer niet kende. Vervolgens reageerde de ander op dit nummer door een volgend nummer toe te voegen dat aansloot op muziek, tekst of gevoel van een nummer. Waarna … etc. Deze zettenwisseling duurde soms een paar uur, soms ook wel maanden. Als er een uur bij elkaar stond was het potje over, onthulden we wat het allemaal was, bespraken dat uitvoerig en had je een mooie compilatie met een mooi doorlopende dwarsdoorsnede van twee muzieksmaken.
Hier een link naar de eerste editie (begin 2006). Pik het binnen twee weken op via WeTransfer. Ons laatste potje (het achtste) werd nooit afgemaakt. 10 Red Bol Dit laatste nummer plaatste ik op 29 juli om 0.39.
Geniaal! Alfred, wat een prachtige vriendschap hadden jij en Ubu. Koester de herinneringen!
Beproefd fenomeen, in diverse varianten uit te voeren.
Wie was Ping en wie was Pong? 😉
Een briljante hoes ook nog… Alfred.
Misschien een keer echt in productie nemen…als ode!
f
is het geniaal of beproefd … het idee was toen zo simpel dat ik me bijna niet voor kon stellen dat niemand anders het ooit gedaan had (wat ook weer een kenmerk van goede ideeën is natuurlijk)
heb je het al eens ooit elders gezien? ben ik wel benieuwd naar.
heb later (met Özlem) als variant ook nog wel eens “Plaatjes Ping Pong” gedaan, met beeld in plaats van geluid, dat werkte ook wel.
wie Ping was of Pong dat wisselde per editie.
Laten we het beproefd geniaal noemen 😉
Associëren is altijd leuk… met woorden, plaatjes, liedjes…
Er zijn bands die laag voor laag een compositie bij elkaar “ping pong-en”. Van het ene naar het andere bandlid via cassettebandjes of digitale bestanden…
Misschien kan het met gerechten ook wel…
oh… Gat in de markt: “Het ping pong restaurant”
lief dat je dit wilt delen.
Fijne compilaties kan ik zeggen uit ervaring. En de kenner mag het zeggen, je komt niet zomaar in een muziekcommissie 😉