No Fun in a Forest

Iedere bezoeker van deze site zal zich wel eens achter de oren hebben gekrabd over die rokende beer op de achtergrond. De conclusie dat het wel eens Ubu zelf zou kunnen zijn in dat pak ligt voor de hand. Toch zijn er niet veel die het filmpje hebben gezien waar dit beeld een still uit is. Dat gaat nu veranderen want onderaan deze post staat de integrale ‘No Fun in a Forest‘, een productie van de Bob Wab Filmtak uit 2005. Omdat ik er zelf weinig tot niets over wist volgt hier een uitleg van Helma:

“Ja, die berenfilm, die hebben we in januari 2005 opgenomen in het bos bij pannenkoekenrestaurant de Heksendans, bij Tivoli. We hebben toen meegedaan met de Bonte Videoavond in Extrapool. Het idee was een beer in allerlei klunzige en sneue situaties etc. Van oorsprong deden we mee aan een cd met filmpjes bij het boek ‘More fun 4 animals’ dat Ansjulla bij Extrapool gedrukt heeft. Ansjulla was echt een stuwende kracht voor de ideeën en scènes. Ik heb bij Puck’s Partyshop in de Van Welderenstraat dat berenpak gehuurd. Ik heb het gefilmd met Miki in de BabyBjörn op mijn buik, de opnames pauzerend voor borstvoeding op een boomstronk. Ubu heeft de muziek geselecteerd uit zijn verzameling, ik heb het in elkaar geknutseld. Ubu was op de fiets gegaan met alle rekwisieten, we hadden namelijk ook een fiets nodig voor de film en Ansjulla en ik gingen met de bus met Miki. Op het busstation at iemand een banaan, Ansjulla rende er heen en zei: mag ik die bananenschil, voor een klassieke uitglijscène voor de film, ik weet zo niet of die er uiteindelijk ook in zit. Toen gingen we aan de gang, dat was echt vreselijk lachen, maar we waren ook heel geconcentreerd bezig om alles te ensceneren en op te nemen, Ubu kreeg voortdurend instructies van ons en volgde die geduldig op, met het roken in berenpak als hoogtepunt, misschien had hij dat wel zelf bedacht, ik weet het niet meer precies. Het was hilarisch om te zien dat de rook uit de mond, ogen en oren kwam, Ubu stikte zowat, maar rookte dapper door!

Tussendoor waren er ook mensen een hond aan het uitlaten, ik dacht nog, die bellen vast de politie: een man in berenpak in een bos, een moeder met kind op de buik, omringd door ladingen onbegrijpelijke spullen, haha! We zijn niet in de prijzen gevallen, de zaal was verdeeld, we hadden een clubje felle tegenstanders, ze vonden het superstom!

We moesten er zelf heel erg om lachen, hoe dat allemaal ging, het was superleuk om te doen! Eerder hadden we ook al eens een berenfilmpje gemaakt in Zwitserland, met een reclamebeertje van Caran d’Ache potloden op het station van Bern, hij had een vlaggetje in zijn pootjes en zwaaide dat rond zijn kop, maar het vlaggetje was lam en kapot en dat zag er grappig uit! Verder beertjes op batterijen in leren jasje en broek in een kledingetalage die dansen, swingen met de heupen met de pootjes in de lucht, dat zag er ook grappig uit, die dingen achter elkaar gemonteerd, Ubu had er muziek voor uitgezocht, daar had hij nog eigenlijk de credits voor moeten hebben op de aftiteling!

Dat filmpje kreeg toen uiteindelijk de eerste prijs bij de eerste Bonte Videoavond, eigenlijk had Marc Bijl gewonnen, maar die was er niet, toen ging de prijs naar ons filmpje, eigenlijk ook een gek systeem, maar goed, was ook een superleuke avond!”

[vimeo width=”600″ height=”400″]http://www.vimeo.com/19871726[/vimeo]

Posted in home | 3 Comments

Flippen op 11 Juli 2010

De drie poolbodes zijn van de generatie die het Nederlands voetbal tot volle wasdom heeft zien komen in de geweldige jaren ’70. Toen Ajax en Feyenoord hun tegenstanders onder de voet liepen en het Nederlands elftal school maakte met nooit eerder vertoond voetbal. Twee maal haalde het Nederlands elftal op een haar na het allerhoogste: de wereldtitel. In 1974 hadden we alle drie al ervaren hoe dat was, na een schitterend toernooi een finale te spelen – alle hoop en verwachting samengebald in één wedstrijd, in afwachting van de bekroning. Dat liep anders, dat hoef ik niet te vertellen. Ook in 1978 liep het slecht af in de finale, maar Ubu was er geen getuige van… Hij had voor het toernooi besloten principieel niet te kijken vanwege het feit dat er gespeeld werd op barbaarse grond. En hij hield zich daaraan, zelfs toen Nederland het (tegen de verwachting in) weer ver schopte.

Twee-en-dertig jaar moesten we daarna wachten op de derde kans. De warme avond van 11 juli 2010 was er een van gemengde gevoelens. Nederland speelde op het WK eigenlijk nooit het van te voren gedroomde voetbal, maar kwam dankzij andere kwaliteiten véél verder dan gedacht. De finale dus.
De vrees dat het een afstraffing zou worden. En de stille hoop op eindelijk eens prachtig voetbal.  Op een laptop liet ik een programma draaien dat elke seconde een beeldje maakte van de drie poolbodes die de finale bekijken. Stop-motion. Natuurlijk anticiperend op wilde vreugdetaferelen. Die kwamen er (zoals bekend) niet. Voor de poolbode werd het geheel samengevat in een 19 beeldjes bevattend flip-boekje, geschoten op het moment dat Arjen Robben de wereldtitel op z’n slof had. Hier een pdf van het resultaat. Misschien toch ook fijn om nog even een kwartiertje (de wedstrijd & de verlenging duurden in real time zo’n 2,5 uur) naar Ubu te kijken, die zelfs in deze vorm nog de rust zelve is. Teun in een te klein oranje broekje, Ubu in een verwassen oranje blouse en ik in een te klein T-shirt van Annemai. Amateurfans.

[vimeo width=”600″ height=”450″]http://vimeo.com/19495000[/vimeo]

Posted in home | 10 Comments

Spam

Tis raar maar waar: deze site werd al vanaf het begin ge-spammed! Hoe zoiets gaat en waarom ze het doen, dat is een beetje boven mijn pet. En de berichten hebben een wonderlijke inhoud soms: “Hello. Wonderful position. I didn’t anticipate this on the Wednesday. This is a good story. Thanks!” van Popek@freenet.com. of “US law enforcement and intelligence were totally useless before 911 because of lack of communications between different intelligence and police services, turf wars, and simple human error, not to mention dereliction of duty on the part of the Bush and Clinton people, including the latters wink winking at Mujahadin that he used in Bosnia.” van Buttrey27@gmail.com. Als je dit op een bepaalde manier bekijkt heeft het precies de absurdistische lading die Ubu op prijs zou stellen. Maar er zit natuurlijk ook spam bij van een heel ander allooi. En eigenlijk is het natuurlijk helemaal niet gewenst. Tot eind december viel het allemaal wel mee en was alles makkelijk handmatig te verwijderen. Toen veranderde er blijkbaar iets, een damdoorbraak: in een paar dagen schoot het aantal spam-berichten van 60 naar 500. We hebben er toen maar wat aan gedaan, alleen de paar recentste berichten zijn open voor comment en een speciale WordPress plugin is geïnstalleerd: Akismet. Dit tooltje rekent af met de spammers en maakt een onderscheid tussen spam en … ham. De dingen die júllie schrijven dus. Evenals hartjes zeer gewaardeerd!

Posted in home | 5 Comments

Brand aan de Singel

Ubu en ik deden beiden eindexamen VWO in 1980, hij slaagde en vertrok naar Driebergen om een jaar de Vrije Hogeschool te doen. In dat jaar zwoegde ik uiteindelijk naar de diploma-verlossing en was zo blij dat ik er van af was dat ik het jaar daarna besloot nog even niets schools te doen. Ik sleet mijn dagen tussen Franse druiventrossen en achter de lopende band van de lijm- en kitfabriek waar mijn vader een kantoorbaan had. Ondertussen ging ik regelmatig logeren bij mijn voormalige klasgenoten die over Nederland uitgewaaierd waren. Bij Ubu had ik in zijn Driebergse tijd veel gelogeerd maar in de eerste helft van het schooljaar 1981-82 had ik niet zo veel contact met hem. Hij was naar Nijmegen vertrokken om daar de ‘Kopse Hof’ te gaan doen en woonde op een piepklein kamertje waar logeren niet echt tot de mogelijkheden behoorde. Na een paar maanden had Ubu er genoeg van, stopte met school en vertrok naar zijn eerste kraakpand, de voormalige HBS aan de Kronenburgersingel. Ik woonde nog thuis dus mijn ouders deden nog wel een tot mislukken gedoemde poging te voorkomen dat ik daar zo snel als ik het voor elkaar kreeg ging logeren.

Zo arriveerde ik met een rugzakje met slaapzak en kleren voor een week, ergens tussen kerst en oud en nieuw 1981, op mijn eerste kraakadres. De kamer van Ubu, die enkel nog bij hospita’s in kleine hokjes gewoond had was gigantisch: een oud lokaal, nog inclusief schoolbord en wat bankjes en stoelen. De eerste avond was er een feest in de gezamenlijke ruimte waar ik mijn (provinciale) ogen uitkeek en waar mensen op dit soort 01 – Constantinople muziek dansten. De volgende ochtend (niet al te vroeg) stonden we op en begonnen we aan het uithakken van het beton dat in de jaren ’70 over de prachtige planken vloer gestort was. Gewapend met mondkapjes en luisterend naar Einstürzende Neubauten 02 Steh auf Berlin stonden we in steeds groter wordende stofwolken te hakken en te bikken.

Aan het eind van de middag, het begon al te schemeren, vertrokken we voor een welverdiende pauze naar Rebop, lang verdwenen briljante platenzaak op het Koningsplein waar behalve het fraaie winkelaanbod ook het personeel zeer aangenaam was en voor een deel uit dezelfde kraak-kringen kwam. Plots ging de telefoon. Na een korte pauze schalde een schorre kreet door de zaak: DE SCHOOL OP DE SINGEL STAAT IN DE FIK!! Onze harten zakten een halve meter in de keel en we zetten het op een hollen, langs Plein 44, richting Parkstraat, bij het park zagen we een gloed boven de heuvelrand uitkomen. Met de laatste krachten beklommen we de heuvel om daar een onvergetelijk beeld te zien: de school stond in lichterlaaie, de vlammen schoten hoog uit het dak, een enorme mensenmassa eromheen en de brandweer die er wat besluiteloos omheen leek te draaien. Ubu zocht tussen al het volk naar zijn huisgenoten en viel die in de armen. Ik besloot na een uur dat me niets anders restte dan met de staart tussen de benen de trein terug naar de Achterhoek te nemen, met enkel jas & portemonnee. Ik belde in een telefooncel naar huis met de schokkende mededeling ‘dat de school afgebrand was’ en werd een uur later door mijn wit weggetrokken vader opgehaald op station Terborg.

Ubu en consorten vonden onderdak in een bevriend kraakpand aan de Sterreschansweg waar Ubu onder andere te maken kreeg met Jan Dirk de Wilde, een ontmoeting die indirect een paar jaar later leidde tot het ontstaan van Knust en mijn verhuizing vanuit Enschede naar Nijmegen. Maar daarover een andere keer.

De oorzaak van de brand is nooit opgehelderd. Gezien de tijd van het jaar zou vuurwerk ermee te maken kunnen hebben gehad. Maar met kraakpanden weet je het natuurlijk nooit.

Posted in home | 4 Comments

Hollen of stilstaan

Ubu was één van de initiatiefnemers van de Trapvast, het clubblad van Kolping Dynamo dat ‘hollen of stilstaan’ als motto had, maar toch nog in redelijke frequentie verscheen: een jaar of vijf en een nummer of twintig. Het eerste nummer dateert van november 1997. Het blad had de hilarische kijk op voetbal, die al in de jaren daarvoor gescherpt was bij de diverse edities van de Poolbode. De hele club was er blij mee, in alle geledingen. In de zomer vroeg Sebas Meijwes me om eens na te denken over een herstart. Wilde ik wel doen, maar ik stelde als voorwaarde dat Ubu ook van de partij was. We prikten een avond voor een verkennend gesprek met een biertje erbij. Vrijdag 20 augustus. In de week ervoor zegde Ubu af; hij had die dag een ziekenhuisonderzoek en zijn hoofd stond er niet naar. Snel daarna bleek waarom.
Of de Trapvast er ooit nog gaat komen is zeer de vraag. Hier een scan van een grappig stukje over ons eigen elftal. Een soort analoge WikiLeaks: puntig geschreven stukjes over dat merkwaardige zooitje voetballers. De teksten waren, behalve van Ubu, ook van René Megens. De in de stukjes opgevoerde supporter was Helma. De volgende voetballers passeren de revue: John Dieker, Gerrit Dijkerman, Louis van Zetten, Jürgen van den Brand, Michiel Spanjer, Tim Hendrix, Henk Aarts, Ubu Lemereis, Kees van Bergen, Felix Jansen, Frits Mulder, Theo Verhoeven, Jan Hoenselaar, René Megens, Ruben Portier, Igor van der Vlist, Gerrie Theunissen en Alfred Boland. Het stukje over Ubu:

“UBU LEMEREIS. Operatief op de rechterflank. De ex-achterhoeker is geen Carl Lewis, maar werpt het nodige gewicht in de strijd. Wat hij teveel aan zelfkritiek heeft, hebben zijn teamgenoten te weinig. Gooit tegenstanders roet in de ogen. Hij ziet eruit als Ronaldo, maar heeft de doeltreffende traptechniek van Ronald Koeman. Doet het, als het even kan, met de buitenkant rechts. Beetje vreemde vogel. Zegt al jaren dat-ie eens moet afvallen maar verloor nog geen kilo. Is merkwaardig genoeg op zijn best als hij de aanvoerdersband draagt. De supporters: speelt net als Henk altijd met één afgezakte sok. Speelt de bal altijd erg snel af.”


Posted in home | 1 Comment

2011

Een gelukkig nieuwjaar voor allen die hier nog wel eens komen. Deze plek blijft voorlopig nog wel even in de lucht, alhoewel de nieuwe berichten onvermijdelijk in frequentie dalen. Heb je zelf een goed idee voor een stukje? Laat het ons weten. Dan bakken wij er iets moois van. Alleen in ruil voor hartjes natuurlijk!

Posted in home | 1 Comment

Mooi

Frits Jonker maakte deze mooie tekening. Commentaar overbodig.

Posted in home | 6 Comments

Kerstklaas

Als ik zou moeten kiezen, zou ik Ubu als tiener qua persoonlijkheid meer een Zwarte Piet-tiep hebben gevonden, maar op latere leeftijd was hij een karakteristieke Sint-Nicolaas. Ik heb hem nooit live in die rol meegemaakt, maar kan me er levendig iets bij voorstellen. Een jaar geleden bedachten we als alternatief voor op de deur bonzende buren deze telefoonvariant. Sint aan de andere kant van de lijn: Ubu. Blijkbaar zo geloofwaardig dat 7-jarige Skip niet in het minst verbaasd is dat hij de goedheiligman persoonlijk aan de lijn krijgt. Om in de decembersferen te blijven hier ook nog een foto van Ubu als de Kerstman. [youtube At4FxVmF3_U]

Posted in home | 3 Comments

Escobar

In 10 edities van de poolbode is er misschien maar één keer een stukje geplaatst dat een serieuze toon had. Bij veel mensen is het toch blijven hangen als een van de allermooiste. Dit schreef Ubu een paar dagen na 2 juli 1994, de dag dat Andrés Escobar doodgeschoten werd.

Escobar doodgemaakt

Er is één kinderdroom die ik met veel deelnemers in de pool gemeen zal hebben. Als zevenjarige ventje -nét op de gróte school in Best- voetbalde ik voor het eerst, en éénmaal lukte het: een reusachtige zesde-klasser had de bal en meende even nonchalant tussen de kleintjes door te wandelen. De man moet intussen bijna veertig zijn en zal zich het niet meer herinneren: een kleine Ubu schopte de bal zomaar voor zijn grote voeten weg (thuis vertelde ik ‘s avonds: ‘ik heb Jan uit de zesde aangevallen’, waarop het beeld dat mijn ouders van mij hadden lichtelijk vervormd raakte). Vanaf dat moment wist is het zeker: ‘als ik oud genoeg ben ga ik op voetballen, als ik op voetballen zit word ik héél snel ontdekt (er schijnen altijd mannen van grote clubs te komen kijken, met kleine notitieblokjes) en eenmaal bij PSV kan de ‘trainer van Nederland’ nooit meer om me heen. Naarmate ik ouder werd en de mannen met de notitieblokjes het steeds maar lieten afweten, moest ik mijn dromen soms wat bijstellen: wanhopig vroeg ik me af waarom ik niet in Luxemburg geboren was, dan was ik vast recordinternational. Het is bijna pijnlijk om te moeten toegeven hoe lang rudimenten van deze droom aanwezig zijn gebleven. Acht jaar in het vijfde van FC Kolping hebben langzaam het besef doen doordringen dat het er zelfs misschien wel helemáál niet meer inzit. Nooit wordt ik een Willy van der Kuylen, nooit een Ralf Edström en ook geen Michel Valke, een Andrés Escobar of een Charlie George. Kleine jongetjes, die er ook van droomden dat hun grote passie hen beroemd zou maken. In volle stadions over de lippen van de toeschouwers gaan als ‘de man met het verwoestende schot’, ‘de beste kopper van de twintigste eeuw’, ‘de nieuwe Van Hanegem’, ‘de sierlijke verdediger van Colombia’ of ‘het beest van Arsenal’: vervulde jongensdromen. Andrés Escobar probeerde een Amerikaanse voorzet te onderscheppen en gleed hem in het eigen doel. Bij terugkomst in Colombia werd hij doodgeschoten. In zijn jongensdroom was hij aangekomen op het moment waarop je zwetend wakker pleegt te schrikken. Escobar niet. Een scenario dat miljoenen kinderdromen met terugwerkende kracht verwoest: Escobar is écht doodgemaakt.

Ubu

http://en.wikipedia.org/wiki/Andrés_Escobar

Poolbode 1994-05

Posted in home | 2 Comments

Daalseweg (2)

23 Oktober is al weer een tijdje geleden maar nog vers in het geheugen. We hadden beloofd daar nog eens op terug te komen met (bewegend) beeld. Dat gaat nog wel even duren. Nu vast wat mooie foto’s van de begraafplaats gemaakt door Taco. Hier een .zip met alle 18 foto’s.

Posted in home | Leave a comment